Onder de berkenboom

Het boekje volgen... het blijkt altijd een uitdaging. Of het nu om een kookboek gaat of om een handleiding van Ikea, ik heb steeds de neiging om eerder op mijn gevoel af te gaan dan mij te laten leiden door een stappenplan. Vaak gaat dat goed en eigenlijk kan ik dat iedereen aanraden. Behalve - en dit is belangrijk - als je die kleerkast in elkaar wil zetten. Dan is de handleiding heilig, daar dwaal je niet van af.  Op gevoel werken is dus meestal prima, maar je moet ergens beginnen. Zeker als je iets nieuws wil leren heb je een houvast nodig.  En je houvast om oma-vierkantjes te haken die heb je hier. Het boek van Sarah Hazell geeft net genoeg aandacht aan het aanleren van technieken en je te leren hoe je die technische tekeningen met streepjes en bolletjes moet lezen. Dit is even doorbijten, maar het lukt je zeker. Eenmaal je er een beetje mee weg bent, heb je keuze uit 150 vierkantjes, sommige makkelijk, anderen wat moeilijker.  Ik koos voor een klein vierkant met binnenin een  naïe

  Momenteel vinden de vogeltjes nog zelf hun weg naar voedsel, maar als straks de winter daar is kunnen ze wel wat hulp gebruiken. Je kan hen een handje helpen door zelf een vogeltaart of -donut te maken. Leuk, eenvoudig en er is weinig materiaal voor nodig. Klinkt goed, toch?  Wat heb je nodig? Ongebruikt frituurvet, vogelzaadjes, een bakvorm, een kookpot en een lepel. Ik kon deze leuke vorm van mijn tante lenen, maar in principe kan je iedere vorm gebruiken die je in je kast hebt liggen. Het maakt niet uit of die rond, vierkant, groot of klein is. Misschien heb je nog ergens een vormpje van een hartje of paddenstoel liggen? Probeer het eens.  Smelt het frituurvet in een kookpot. Het vet mag niet koken en is klaar wanneer het helemaal vloeibaar is. Zet het vuur uit. Je kan nu kiezen het zadenmengsel al roerend toe te voegen aan het frituurvet (om het daarna samen in een vorm te gieten) of het zadenmengsel eerst in een vorm te doen en al roerend het vet daaraan toe te voegen. Ik koos v

  De tuinstoelen staan terug in de garage, de pompoenranken liggen op de composthoop en de zomerbollen zijn opgeborgen in bakken met houtzaagsel. Wij zijn klaar voor de winter! Maar voor het zo ver is, wilde ik nog snel even zaden oogsten uit de tuin in de hoop volgend jaar even veel plezier te beleven aan mijn bloemen en planten als deze zomer.  Een droge zonnige dag - zoals vandaag - is ideaal om zaadjes te oogsten. Dat zei het internet. Ik trok de tuin in, gewapend met een snoeischaar en een plastieken kom op zoek naar bloemen en planten die ik volgend jaar opnieuw in onze tuin wil zien. Ik ben een snelle beslisser, dus dat was een makkie. Juffertje-in-het-groen, zonnebloemen,...alles wat maar een beetje dor leek aan de plant nam ik mee naar binnen.  Zaadjes oogsten heb ik nog nooit gedaan, dus het was even zoeken. Sommige zijn makkelijk te vinden, zoals deze van het  Juffertje-in-het-groen. Zaaddoosje open breken en dan oprapen zoals een pinata. Eitje! Zonnebloempitten kon ik ook m

Snuisteren tussen schilderijtjes en oude fotolijsten, dat moet wel het leukste zijn aan kringwinkelen. Er zitten vaak heel mooie en ontroerende dingen tussen waar ik meteen ga van houden. Maar het heeft tegelijk iets heel erg triest. Het is ook de vergaarbak van trouwfoto's van gestrande huwelijken, van ingekaderde opa's en oma's die er nu niet meer zijn en van fantastische handwerkjes die oubollig werden bevonden en werden afgevoerd. Die laatste categorie werd de basis van mijn eigen mini-museum.    Ik zocht kleine schilderijtjes, composities met droogbloemen, geborduurde stoffen,...allemaal creaties van vergeten makers die best gezien mogen worden! Zelf ben ik heel blij met de werkjes die ik bij elkaar heb gesprokkeld en wilde ik graag een wand waarop ik ze allemaal kon samenbrengen. Ze kregen bewust een permanente en goed zichtbare plek in huis. Ik had ook kunnen kiezen voor wandplanken waarop ik dan nu en dan andere werken kon etaleren. Ook een leuk idee, maar ik ben ve

  Niets verklapt ‘ik zie je graag’ meer dan iets maken voor een ander. En dat weet iedere 3-jarige. Langzaamaan vergeten we dat en lijkt cadeautjes maken kinderachtig of goedkoop. Maar dat is het allerminst. Toen ik voor mijn verjaardag zelfgemaakte caramelletjes en zelfgebakken koekjes kreeg, was ik super blij! Iemand nam de tijd iets leuks en persoonlijks voor mij te maken. Wat een origineel en tof cadeau! Dat wilde ik zelf ook wel proberen. Ik kroop achter de naaimachine en maakte drie gepersonaliseerde stoffen tasjes voor drie super sjouwe (=leuke) mensen. Dit jaar zeggen we het niet met een bloempje, maar met een zelfgemaakt cadeautje!  De basis van het tasje is erg eenvoudig en telkens in een ander bloemmotief. Om het tasje wat extra te geven naaide ik een zakje vooraan op het tasje. Daarop borduurde ik de naam van de ontvanger. Het geborduurde zakje staat niet alleen leuk, het is ook nuttig! Ik wilde dat de tasjes makkelijk op te bergen zijn en dat ze makkelijk meekunnen op reis

Iets nieuws proberen... het is altijd een beetje beangstigend. Ik heb veel tijd nodig om iets te leren en eerlijk gezegd, weinig geduld. Wat een verschrikkelijk lastige combinatie! Zeker als je vrolijk en relaxed aan de slag wil en weet dat je minuten later zit te vitten op alles wat mis gaat.  Terug opnieuw beginnen, even doorzetten, tandenbijten, hier en daar een foutje door de vingers zien... et voila! Uiteindelijk komt er altijd iets uit voort dat ik leuk vind en geeft het me steeds weer voldoening. Zo wilde ik een tijdje geleden gaan borduren. Ik leende boeken uit, zocht wat op het internet en voor ik het wist droomde ik al weg van weelderige taferelen met bonte bloemen en een nest vogels. Toch maar even klein beginnen? Uiteraard. Dat had ik na 5 steken meteen door. Beginnen deed ik door wat kleine bloemmotieven uit een boek in te oefenen. Dat ging allerminst van een leien dakje. En dan zag ik hem! Ergens achteraan in dat boek, een klein vogeltje. Ik tekende de contouren uit op ee